U periodu između dva svetska rata u različitim krajevima tadašnje
KraljevineSHS (Srba, Hrvata i Slovenaca),više kulturnih organizacija
počelo je da promoviše svoj etnički politički program. Postoje podaci da
su prvi festivali organizovani 30-ih godina u Sloveniji, Makedoniji,
Hrvatskoj i Srbiji. Akcija na sakupljanju, učenju i oživljavanju
narodnih igara, početa privatnom inicijativom u Beogradu, širi se i na
ostala mesta.
Nastaju mnogobrojne folklorne grupe pri kulturno-umetničkim i
kulturno-prosvetnim društvima sa ciljem da neguju i propagiraju narodni
melos i igru. Spontano i neorganizovano javljao se čitav niz priredaba
narodnih igara. Upošljavao se velik broj ljudi na tim poslovima, i
narodne igre su u kulturno-umetničkom smislu predstavljale značajnu i
naglašenu temu. Kako je Cvjetko Rihtman pisao sredinom 70-ih godina 20.
veka „neposredno nakon oslobođenja u tradicionalnoj umetnosti se
nazirala povoljna mogućnost razvitka stvaralačkih sposobnosti najširih
slojeva naših naroda. Njeno se negovanje podsticalo, a istovremeno,
favorizovalo osnivanje stručnih udruženja i institucija sa zadatkom da
se tvorevine narodnog umetničkog stvaralaštva prikupljaju, pohranjuju i
proučavaju. Postojala je jaka želja da se u toj oblasti brzo postignu
značajni rezultati, pa je podržavana orijentacija da se takve tvorevine
doteruju, stilizuju, radi postizanja većeg umetničkog dejstva – i to,
što se smatralo sasvim opravdanim, da se stilizuju prema estetskim
merilima gradskog čoveka“.
